از دیرباز دولتهای اسلامی و مسیحی برای اداره امور خود از عشر اقطاع یا به عبارتی اجاره املاک خالصه بهره میبردند و از اخذ مالیات بیش از دو درصد(یک چهلم) یا ضرب سکه و انتشار طلا بیش از رشد اقتصادی خوداری میکردند،بعد از فروپاشی بیزانتینس و خلافت عباسیان و محدود شدن قدرت پاپ واتیکان ممالک رنسانسی کافر شدند و با استخراج طلا و خرج کردن طلا بیش از سرعت رشد اقتصادی در بازار خاصه بازار اروپا تورم ایجاد کردند فروش نفت یا افزایش نقدینگی یا افزایش مالیات همان حکم خرج کردن طلا را دارد که مصداق دزدی است و خلفای اسلام از آن پرهیز میکردند، تحریم نفتی ایران اگر دائمی باشد قدرت سفته بازی دلار را کاهش میدهد دولت ما اگر اسلامی باشد امور خود را از طریق تولید نیازهایش بدون دخالت در بازار تامین میکند و از خرید و فروش به قصد تجارت و افزایش نقدینگی و یا افزایش مالیات خودداری میکند،فروش نفت تجارت دولت است این تجارت دولت از دید اسلام حرمت دارد اگر نداشت دولتهای تحت امر خلفای مسلمین تجارت میکردند اما دولتهای تحت امر خلفا فقط به خاطر حرمت تجارت دولت آنرا به مردم عادی سپرده و حتی اقطاع را برای بهره برداری با عشر به مستاجر میدادند و از گماردن کارگر و برده بر آن پرهیز میکردند ،به صفر رسیدن صادرات نفتی دولت ایران میتواند شروع خوبی برای اصلاح ساختار اقتصادی قرن بیستم باشد اصلاح یعنی عدم اخذ مالیات و عدم نشر نقدینگی بیش از رشد اقتصادی و عدم مبادرت و تصدی دولت به تولید و یا تجارت(مثال دولت تولید کننده، دولت ملحد تک تولید کننده معروف قرن بیستم جماهیر شوروی است)